درباره "شیر و عسل" به کارگردانی آرش معیریان

 

این روزها فیلمی روی پرده سالن‌های سینمای تهران است که در حالت معمول چندان به‌ آن نمی‌پرداختیم. اما تماشایش فرصت خوبی است در شرایطی که همه، از مسئولان گرفته تا منتقدان، به صرافت بالا بردن کیفیت کمدی‌های روی پرده سالن‌های سینمای تهران افتاده‌اند.

از این کمدی‌های ناجور بی‌مزه در این سال‌ها کم ندیده‌ایم. آرش معیریان هم مرتکب ساخت تعدادی از این فیلم‌ها شده است. (کم و بیش کما و نیمه اول چپ دست، از باقی آثارش محصولات بهتری هستند.) نکته اما این است که این یکی فیلم آرش معیریان، یک مجموعه فشرده و یک آلبوم تصویری و شما بگو یک دائره‌المعارف از مجموعه آثار کمدی این شکلی این سال‌های سینمای ایران است. از دسته بندی در هنر باید فرار کرد. اما با کمترین عذاب وجدانی می‌شود این قبیل کمدی‌های هم‌شکل و هم‌سان این چند ساله را در کنار همدیگر قرار داد. بس که هم شکل و هم قیافه هستند. شیر و عسل نمونه خوبی برای محققان و تاریخ‌نگاران سال‌های بعد سینمای ایران خواهد بود تا این دوره از کمدی‌های نازل را با تماشایش بتوانند تحلیل کنند. به همین خاطر است که بر خلاف باقی فیلم‌هایی از این مدل که سالن‌های سینمای کشور را اشغال کرده‌اند، می‌‌شود به این یکی فیلم توجه کرد. انواع کمبودها و ابتلائات سینمای کمدی روی پرده را می‌توان با تماشای شیر و عسل دریافت: دست کم گرفتن تماشاگر، فیلمنامه باری به هر جهت‌اش، بازیگرانی که سر صحنه باید تیپ‌های تلویزیونی‌شان را کم و بیش تکرار کنند (آن یکی که تکرار نمی‌کند، یعنی سعی می‌کند تکرار نکند، علی صادقی؛ اتفاقا حاصل کارش به خوبی سریال‌های تلویزیونی‌اش هم نشده.) با تماشای شیر و عسل می‌شود دریافت که این فیلم‌ها چه قدر و چه گونه از اسپانسر استفاده می‌کنند. این اسپانسرها را به چه طریقی در قاب تصویر قرار می‌دهند. (در عنوان بندی نهایی شیر و عسل البته می‌شود موبایل چند نفر از همکاران را هم مشاهده کرد که در فهرست عوامل درج شده. که خب این را هم می‌گذاریم در کنار معدود نوآوری‌های این قبیل فیلم‌ها). چه قدر دست بازیگران را برای اجرا سر صحنه باز می‌گذارند. چه قدر به خط قرمزها احترام می‌گذارند یا از آن عبور می‌کنند. گروه بازیگران معمول این فیلم‌ها چه کسانی هستند. چگونه و چه قدر از رقص و آواز استفاده می‌کنند. چه قدرش عشق و عاشقی است و چه قدرش کمدی بزن بکوب. چه قدر محصولات تلویزیونی در ساخته‌ شدن‌ و سر و سامان دادن به ساختار و شکل تصویری‌شان دخیل‌اند و چطور تبلیغ می‌کنند و چه تماشاگری را هدف قرار می‌دهند. شیر و عسل ام پی تری و فشرده همه کمدی‌های این سال‌هاست که مشکل این نیست که نازل‌اند یا مبتذل‌اند یا پرفروش‌اند. مشکل این جاست که بی‌سلیقه‌ بی‌مزه‌ و گاهی چندش آورند. همین.

منبع: تهران امروز