دروغگو ها در زندگی موفق تر هستند!

 

تحقیقات جدید نشان می دهد کودکان هر چه زودتر بتوانند دروغهای قانع کننده بگویند احتمال موفقیت آنها در زندگی شهروندی در آینده بیشتر است.

به نقل از دیلی تلگراف، محققان بر این باورند که توانایی دروغ گفتن در سن دو سالگی نشانه ای از سرعت رشد و پیشرفت مغز است و به معنای این است که آنها در آینده زندگی موفق تری را خواهند داشت.
آنها به این نتیجه رسیدند که این دروغ هر چقدر قانع کننده تر باشد این کودکان در سالهای بعدی تیز هوش تر خواهند شد و توانایی فکر کردن آنها بهتر می شود.
دکتر کانگ لی مدیر انستیتو تحقیقات کودکان در دانشگاه تورنتو در این باره می گوید: والدین نباید نگران دروغ گفتن  کودکان باشند. تقریبا تمام کودکان دروغ می گویند. آنهایی که توانایی فکری بیشتری ارند بهتر دروغ می گویند و ممکن است در آینده بانکداران خوبی شوند.
دروغ گفتن شامل چندین مرحله همزمان در مغز مانند جمع بندی منابع اطلاعاتی و جدا کردن اطلاعاتی است که به سود طرف است. این تواناییهای مرتبط با بخشهایی از مغز هستند که عملکردهای اجرایی را کنترل می کنند و از تفکر و منطق بیشتری استفاده می کنند.
تحقیقات دکتر لی و تیمش روی 1200 کودک 2 تا 16 ساله انجام شده که اکثریت آنها دروغ می گفتند اما تنها کودکان با هوشهای بالا بوده اند که بهتر دروغ می گفته اند.
در سن 2 سالگی 20 درصد کودکان دروغ می گفتند، این میزان در 3 سالگی به 50 و در 4 سالگی به حدود 90 درصد می رسد. پرنیرنگ ترین سال زندگی بر اساس تحقیقات آنها 12 سالگی بوده که تقریبا تمام کودکان در این سن دروغ می گویند. تمایل به دروغ گفتن از 16 سالگی به بعد با کاهش روبرو شده و به 70 درصد می رسد.
با رسیدن به مرحله جوانی افراد یاد می گیرند تا از ‹دروغهای سفید› استفاده کنند که صدمه کمتری را به احساسات افراد می زند.
محققان اعلام کردند هیچ رابطه ای میان دروغ گفتن در کودکی و تمایل به فریب دادن دیگران و یا تقلب در امتحان و یا کلاهبرداری وجود نداشته و همچنین کنترل والدین یا آموزه های مذهبی هیچ تأثیری بر این روند در دوران کودکی ندارد.
دکتر لی می گوید اینکه متوجه بشوید کودک دروغ می گوید بد نیست اما باید از آن لحظه برای آموزش کودک استفاده کرد. وی گفت: شما نباید بر سر او داد زده و عصبانی شوید بلکه باید در مورد اهمیت صداقت و بار منفی دروغ گفتن صحبت کنید. بعد از 8 سالگی این شانسها بسیار نادر می شوند.
تیم تحقیقاتی کودکان را با هم در اتاقی که دارای دوربین مخفی بود قرار داد و اسباب بازی را در پشت آنها قرار داد و هنگام خروج از اتاق به آنها گفته شد به اسباب بازی نگاه نکنند. در 9 مورد از 10 مورد دوربین مخفی نشان داد که کودکان به آن نگاه کردند.
اما زمانی که از آنها پرسیده شد نگاه کرده اند یا خبر اغلب جواب منفی دادند.
برای بچه های بزرگتر تحت نظارت دوربین مخفی صفحه ای از سئوالات داده شد که پاسخ آنها در پشت صفحه بود و از بچه ها خواسته شد تا پاسخها را نگاه نکنند. برخی سئوالات بسیار راحت بود مانند اینکه چه کسی در کاخ سفید زندگی می کند. اما بچه هایی که پاسخها را نگاه کرده بودند مثلا در پاسخ به اینکه چه کسی تونس را کشف کرد نوشته بودند: پرسیدوس آکمن"، و زمانی که از آنها پرسیده شد چطور این جواب را می دانستند آنها پاسخ دادند که در کلاس تاریخ آن را یاد گرفته اند.