مصاحبه با گیتی خامنه مجری دوران کودکی

 

صدا و چهره او تداعی کننده خاطرات کودکی نسلی است که امروزه دهه سی و چهل زندگی خود را طی می کنند. نسلی که در دهه 60 یک روز در میان پای صحبت های شیرین او می نشست و نصیحت های مادرانه و پندهای معلمانه اش را به گوش می سپرد.

هر چند برنامه های کودک آن سال ها خیلی ساده و بی آلایش بود، اما دامنه تاثیرگذاری آن و چه بسا جذابیتش از برنامه های امروز بیشتر بود. آن سال ها اگر در کوچه یا خانه مشغول بازی بودیم، با شنیدن صدا و دیدن چهره مهربان گیتی خامنه، بازی را رها می کردیم و به تماشای تلویزیون می نشستیم. حالابا دیدن او همه آن خاطرات و گذشته ها به یادمان می آید و شاید با همین دلیل است که او نوستالژی دوران کودکی نسل ماست. حالابچه های این نسل امروز خود در مقام پدر و مادر، صاحب فرزندانی هستند که شکل دیگری از برنامه های کودک را تجربه می کنند.
    بازگشت گیتی خامنه پس از سال ها دوری از تلویزیون در برنامه «تصویر زندگی»، بار دیگر همان کودکان دیروز را مخاطب برنامه او قرار داده است تا این بار آنها درباره تربیت و تعلیم کودکان خویش پای سخنانش بنشینند.
    خامنه اگرچه در رشته کارگردانی تلویزیون و دراما تحصیل کرده است، اما عشق و علاقه او به کودکان موجب شده تا طی سال های تحصیل، به تحقیق و پژوهش در حوزه کودک بپردازد و در زمینه روش های نوین آموزش کودکان، مطالعات گسترده ای انجام دهد.
    گفتگو با گیتی خامنه، برای من هم بسیار لذتبخش بود و مرا به سال های کودکی ام و خاطرات آن دوران برد. این تجربه لذتبخش همه همنسلان من است که با وی از نزدیک روبه رو می شوند. شاید خواندن این گفتگو برای کودکان دهه 60 همین تجربه را تداعی کند. امتحان کنید.
    
    برنامه تصویر زندگی، اولین برنامه ای است که پس از سال ها دوری از تلویزیون بار دیگر شما را به مخاطب معرفی کرد و در واقع خاطرات آنها را زنده کرد. چه شد که در این برنامه حضور پیدا کردید و آیا پیشنهادات دیگری هم داشتید؟
    واقعیت این است که پس از بازگشت من به ایران، دوستان از شبکه های مختلف به من لطف داشتند و برنامه های مختلفی به من پیشنهاد شد. منتها دلم می خواست با یک برنامه تخصصی کودک و نوجوان همکاری داشته باشم. خوشبختانه دست اندرکاران برنامه تصویر زندگی این امکان را برای من فراهم کردند تا آزادانه از تجربیات و اندوخته های خویش در حوزه کودک استفاده کنم و برنامه را بر اساس ایده و دیدگاه های خودم اداره کنم.
    
    در بین پیشنهادات رسیده، آیا اجرای برنامه کودک هم بوده؟
    بله خیلی زیاد. ولی من بیشتر تمایل داشتم تجربیاتی که طی این سال ها در خارج از کشور به دست آوردم را در اختیار هموطنانم قرار دهم و در حد توان خود، سهمی کوچک در تربیت نسل آینده داشته باشم. متاسفانه خیلی از این آموزه ها و تجربیات به دلیل فقدان برنامه های کاربردی و جذاب از دست می رود. آنچه در صداوسیما می بینم، پیروی از یک سری الگوهای شناخته شده و تجربه شده در برنامه سازی است. مثلایک شیوه از سریال سازی در یک زمان خاص گل می کند بعد انواع سریال ها بر اساس همان الگو و شمایل تولید می شود و کمتر شاهد خلاقیت و نوآوری در تولید انواع برنامه های تلویزیونی هستیم. به نظر من باید قدرت ریسک پذیری در ساخت و تولید برنامه های مختلف رسانه ای بالاتر برود و از نیروهای جوان و خلاق در این زمینه بیشتر استفاده شود. این مشکل در تربیت کودکان هم دیده می شود یعنی والدین سعی می کنند براساس یک سری الگوهای مشابه و یکسان، فرزندان خود را تربیت کنند و کمتر به تفاوت های فردی و علایق و استعدادهای شخصی کودکانشان اهمیت می دهند.
    همین مساله در مورد برنامه های کودک هم صدق می کند. بدین معنی که در حال حاضر اکثر برنامه هایی که در شبکه های مختلف برای کودکان تولید می شود، شبیه هم است.
    متاسفانه همین طور است. مثلایک کار عروسکی در یک برنامه و شبکه خاصی جواب می دهد و مخاطب پیدا می کند. شبکه های دیگر هم پیرو همین الگو، فرمت های مشابهی تولید می کنند که به تکراری و کلیشه ای شدن این گونه برنامه ها منجر می شود البته این به معنای نفی برنامه های خوب و ارزشمندی که در حوزه کودک تولید شده، نیست و نمونه های موفق برنامه سازی در این حوزه نیز کم نیستند. ولی ما نیازمند تجربه الگوهای متعدد و متنوعی در برنامه سازی تلویزیون هستیم. من بسیاری از نیروهای جوان را می شناسم که ایده های جدید و خلاقانه ای در ساخت برنامه های کودک دارند ولی کسی نیست که از آنها حمایت و پشتیبانی کند و فرصت برنامه سازی به آنها بدهد. نتیجه این کار همانی است که شما به آن اشاره کردید. یعنی شباهت برنامه های کودک یا برنامه های خانواده به هم. ببینید اکثر آدم ها شرایط بد شناخته شده یا تجربه شده را ترجیح می دهند بر شرایط خوب تجربه نشده و این معضلی است که نه فقط برنامه های تلویزیون که اساسا زندگی های ما ایرانیان را دربرگرفته و ما کمتر اهل خطرپذیری هستیم.
    چه بسا برخی از برنامه های موفق نیز الگوبرداری و تقلید از نمونه های خارجی آن است.
    قبول دارم. خود من هم برنامه ای را سراغ دارم که فقط شرکت کنندگان و بافت پوششی افراد و لوکیشن آن در ایران بود، ولی الگو و شیوه اجرای برنامه عین نمونه خارجی آن بود بدون این که تغییری یا بومی سازی صورت بگیرد.
    نه این که الگوبرداری به طور مطلق غلط باشد ما باید از نکات مثبت دیگران استفاده کنیم به شرط این که خلاقیت و خصلت های فرهنگی خودمان را نیز در آن سهیم کنیم. ما باید در الگوبرداری های خود در برنامه سازی از زبان مخاطب خود نیز بهره بگیریم.
    
    یعنی الان تصویر زندگی دارای چنین شرایطی است که شما حاضر به همکاری با آن شدید؟
    ویژگی مثبت این برنامه و تهیه کنندگان آن در این است که دست مرا در چگونگی اجرای بخش مربوط به من باز گذاشتند. الان موضوع برنامه، کارشناسان و مهمانان و به طور کل قالب برنامه را خودم انتخاب می کنم و دخل و تصرف اضافی در آن صورت نمی گیرد.
    
    حتی خط قرمزها را برای شما تعیین نمی کنند؟
    می دانند که من سال هاست که با سازمان کار کردم و از نیروهای قدیمی آن هستم و لذا خط قرمزها را نیز بخوبی می شناسم. ضمن این که از راهنمایی دوستان نیز استفاده می کنم. به هر حال در این چند سالی که من نبودم خیلی چیزها تغییر کرده است. تهیه کنندگان این برنامه یک بار به من به عنوان مهمان برنامه «نقره» اعتماد کردند و من هم از نزدیک با این دوستان و شیوه کارشان آشنا شدم و احساس کردم که می توانند یک برنامه موفق تلویزیونی در حوزه خانواده بسازند. به عنوان مثال یکی از ویژگی های مثبت این برنامه احترام گذاشتن به نظر و سلیقه مخاطب و انتقادپذیر بودن آن است. در واقع یک نوع صداقت رسانه ای در این برنامه وجود دارد که من آن را خیلی دوست دارم.
    
    سوژه های بحث و گفتگو را بر چه اساسی انتخاب می کنید؟
    من مثل همه زمانی که برنامه کودک را اجرا می کردم از خود مردم و مخاطبان سوژه و خوراک را می گرفتم. من هیچ وقت از متن استفاده نمی کردم به واسطه تجربه زندگی و همکلامی با مردم، موضوعات را انتخاب می کنم. مثلادر سفری با مادری همراه شدم که فرزندش را تنبیه می کرد و وقتی علت را از او جویا شدم فهمیدم که خود وی در زمان کودکی مدام از سوی والدینش تنبیه می شد و حالاهمان روش را در مورد فرزند خودش به کار می برد. همین اتفاق، بهانه ای شد تا به مساله تشویق و تنبیه کودکان در برنامه بپردازم.
    جالب این که مخاطبان امروز شما در برنامه تصویر زندگی همان کودکانی هستند که دیروز مخاطب برنامه هایتان بودند و در واقع شما از اجرای برنامه برای کودکان به اجرای برنامه درباره کودکان رسیدید.
    به نکته بسیار زیبایی اشاره کردید. عنوان پایان نامه لیسانسم بود تفاوت فیلمسازی درباره کودک و برای کودک و در آن به همین مساله پرداختم.
    
    در چه رشته ای تحصیل کردید؟
    در دوره لیسانس، رشته کارگردانی سینما و تلویزیون خواندم و فوق لیسانسم نیز در آمریکا رشته دراما بود که گرایش آن تئاتر بود. در کنار این رشته در کلاس های روان شناسی هم شرکت می کردم و یکی از اهداف بزرگم این است که در کشورم در زمینه هنر درمانی فعالیت کنم.
    
    با توجه به تجربه و تحصیلاتی که در حوزه کودک داشتید مهم ترین معضل آموزشی و تربیتی جامعه ما در حوزه کودک را چه می دانید؟
    ببینید به نظر من مهم ترین مشکل ما این است که نمی گذاریم بچه هایمان، کودکی کنند یا از نگاه خود کودک به مسائل و مشکلات آنها نگاه نمی کنیم؛ مثلاالان مدرسه ها تعطیل شده و فصل تابستان نزدیک است. اکثر خانواده های ایرانی از همین الان در حال ثبت نام فرزندانشان در انواع کلاس های آموزشی هستند. گاهی تعداد و حجم این کلاس های آموزشی از برنامه های درسی در طول سال تحصیلی هم بیشتر است و همین مساله فشار زیادی روی کودکان می آورد، در حالی که کودکان براساس روان شناسی رشد به بازی کردن هم نیازمندند و این تجربه به بروز خلاقیت ها و شکوفایی استعداد آنها کمک زیادی می کند.
    درواقع ما فرصت زندگی کردن، مکاشفه و تجربه کردن را از کودکان می گیریم و بچه های پر از حسرت و عقده و غیرخلاق بار می آوریم. همان زمانی که من برنامه کودک اجرا می کردم، اگر یادتان باشد در پایان برنامه نقاشی های کودکان را نشان می دادیم. بدون اغراق بگویم 95 درصد نقاشی ها شبیه و مثل هم بود. یک درخت، کلبه، کوه و خورشید بود و حتی در همین عناصر هم نشانه ای از تخیل و خلاقیت وجود نداشت. درواقع یک نوع همسانی و هم شکلی در آنها وجود داشت که نشان می دهد انگار این بچه ها هیچ تفاوتی باهم ندارند.
    
    واقعیت این است که کودکان ما به دلیل عدم تجربه مستقیم و ملموس، مهارت های زندگی را نیاموخته اند. نه فقط کودکان که خود ما بزرگ ترها نیز هنوز بسیاری از مهارت های زندگی را نمی دانیم و همین روش های غلط را به بچه هایمان نیز انتقال می دهیم. خیلی از ما بزرگ ترها اتفاقا به دلیل این که در کودکان آنچه را که باید تجربه می کردیم، تجربه نکردیم همچنان بسیاری از خصلت های کودکانه در ما باقی مانده و گاهی رفتارهایی از خود بروز می دهیم که موجب تعجب دیگران می شود؛ در حالی که از منظر روان شناسی جای هیچ تعجبی نیست. حتی گاهی بچه های ما خواسته ها و نیازهای خود را مطرح نمی کنند و اصلاشرم دارند که آنها را به زبان بیاورند. در برنامه های تلویزیون هم به دلیل برخی خط قرمزها و شرم و حیای ایرانی نمی توانیم برخی معضلات را مطرح کنیم، مثلامشکلاتی که کودکان و بویژه نوجوانان در حوزه بلوغ یا بهداشت جنسی دارند، چگونه باید مطرح شود؟
    به نظر من، خود رسانه ها بویژه تلویزیون باید در این زمینه خط شکن باشند و فرصت این کار را فراهم کنند. اگر برنامه های تلویزیونی بویژه برنامه های خانواده به سمت طرح و بیان شفاف تر و علمی تر برخی معضلات پنهان شده یا ناگفته بروند، قطعا مخاطبان بیشتری پیدا خواهند کرد و اینقدر مورد انتقاد قرار نمی گیرند که تکراری و کلیشه ای هستند.
    
    خانم خامنه! شما مثل روان شناسان کودک صحبت می کنید. به نظر می رسد حرفه شما و تجربه اجرای برنامه برای کودک، فرصت و انگیزه لازم را برایتان فراهم کرد تا در این زمینه تحقیق و پژوهش کنید. فکر می کنید اگر مجری برنامه کودک نمی شدید یا شغل دیگری داشتید، مثل امروز باز هم دغدغه تربیت کودکان را داشتید؟
    خب ورود من به این حرفه که کاملااتفاقی بود؛ ولی بتدریج شاهد تاثیر کارم روی مخاطبان و آدم های اطرافم شدم و دیدم گاهی آنقدر این تاثیرات عمیق و زیاد است که بتدریج به مقوله روان شناسی و آموزش کودک علاقه مند شدم و این را هم بدانید که دنیای کودک آنقدر جذاب و دوست داشتنی است که هر کسی وارد آن شود، بسختی از آن دل می کند، بویژه چون من با نسل شما بزرگ شدم و در واقع هم سن و سال های شما در کودکی با من بزرگ شدند، حالاکه این نسل رشد کرده و خودش الان پدر و مادر است، احساس تعهد می کنم که آنها را رها نکنم و حالاتجربیات خود را در زمینه تربیت و رشد کودک از طریق برنامه هایی مثل تصویر زندگی به آنها منتقل کنم. این کار فراتر از وظایف شغلی و حرفه ای برای من مهم و لذت بخش است و احساس می کنم که دارم دین خود را به این نسل ادا می کنم. یکی از همکاران ما در برنامه تصویر زندگی به من می گفت تو مثل معلمی بودی که به بچه های همنسل من آموزش دادی و حالابرگشتی و داری ارزیابی می کنی که ما با آن آموخته ها چه کردیم و به کجا رسیدیم. ضمن این که بشدت معتقدم کودکان در شکل دادن دنیا، نقش بسیار مهم و بزرگی دارند، لذا من اگر بتوانم روی 5 نفر هم تاثیر داشته باشم و 5 نفر انسان سالم، بدون عقده و خلاق در این جامعه رشد کند، آنها می توانند روی بسیاری از انسان های دیگر تاثیر مثبت بگذارند و این برای من اتفاق هیجان انگیز و جذابی است.
    
    شما معلمی بودید که ابزار کارتان نه تخته و کلاس که رسانه بزرگی مثل تلویزیون بود و در واقع شما این شانس را داشتید که شاگردان زیادی پای درستان بنشینند. فکر می کنید کودکان نسل ما که فقط 2 شبکه تلویزیونی داشتند، با کودکان امروز که انواع رسانه های مختلف در اختیارشان است چه تفاوت هایی با هم دارند؟ یا اگر شما می خواستید برای کودکان نسل امروز برنامه اجرا کنید، چه فرقی با اجرای 16 ـ 15 سال پیش داشت؟
    واقعیت این است که کودکان امروز با کودکان نسل شما فرق کرده اند و اساسا جهان پیرامون ما تغییر کرده است. البته در هر دو دوره و نسل، نکات منفی و مثبت وجود داشت و این تغییر لزوما به این معنا نیست که بچه های امروز نسبت به نسل گذشته، باهوش تر و سالم تر هستند. من فکر می کنم نسل قبلی کودکان طبیعی تر زندگی کردند. بسیاری از این پیشرفت ها و رشد و توسعه انواع تکنولوژی به نوعی سرپوش گذاشتن بر نیازهای طبیعی و واقعی کودکان منجر شده است یا حداقل ما نتوانسته ایم نحوه درست به کارگیری این تکنولوژی ها را به کودکان امروز آموزش دهیم.
    بسیاری از کودکان امروز ارتباط با مظاهر طبیعی زندگی را از دست داده اند. نسل شما این امکان را داشت که بیشتر در طبیعت و جامعه و در ارتباط عاطفی با بزرگ ترها رشد کند و متاسفانه امروز شاهدیم که بازی های کامپیوتری جایگزین آنها شده اند. بچه های دیروز مثلابرای خرید نان و مواد غذایی به محیط اجتماعی می رفتند یا از اتوبوس برای رفتن به مدرسه استفاده می کردند؛ اما امروز بسیاری از کودکان به دلیل زندگی کنترل شده ای که دارند، کمتر فرصت تجربه کردن زندگی را دارند. به نظر من، نسل ما و شما بیشتر فرصت کودکی کردن داشتند.
    حتی بسیاری از کارتون ها هم که امروز پخش می شود، هیچ نسبتی با زندگی واقعی کودکان ندارد و خیلی فضایی و دیجیتالی هستند. شاید به همین دلیل است که نسل ما کارتون های زمان خود را بیشتر دوست دارد.
    اصلاخود بچه های امروز هم به کارتون های زمان شما علاقه بیشتری دارند. به خاطر این که می توانستید با شخصیت های کارتونی آن همذات پنداری کنید. شخصیت های کارتونی نسل شما بیشتر با واقعیت زندگی ارتباط داشت و قابل اعتماد و ارتباط بود. همچنین داستان و قصه هایی که در این کارتون ها روایت می شد، برگرفته از واقعیت های موجود در زندگی بود و امری دور از دسترس و غیرقابل تجربه نبود؛ اما کارتون های امروزی با فضای زندگی کودکان بیگانه است و بسیاری از آنها هیچ مصداق خارجی ندارند؛ شخصیت های تخیلی و فانتزی که کودک نمونه های آن را در زندگی خود نمی بیند. آن وقت چگونه یک کودک می تواند با موجودی که دو تا سر دارد یا سه تا چشم دارد، همذات پنداری کند؟ نتیجه این فرآیند این است که کودکان امروز با تماشای این کارتون ها نمی توانند جهان واقعی و واقعیت های زندگی را بشناسند و آن را درک کنند.
    دنیای واقعی پر از راز و رمز است که کشف آن برای کودک یکی از لذتبخش ترین تجربه هاست اما تولید و نمایش کارتون های تخیلی و فانتزی، آنها را از آشنایی و درک این دنیای واقعی دور می کند. از طرف دیگر زندگی واقعی نیز برای کودکان کنترل شده است و پدر و مادرها برای جلوگیری از اشتباه کودکان، فرصت تجربه کردن را از آنها می گیرند. مجموعه این عوامل و نوع و سبک زندگی امروز، موانع و محدودیت های زیادی برای کودکان نسل امروز فراهم کرده است. برای همین معتقدم نسل شما دارای استقلال بیشتری از کودکان امروز است.
    ولی کودکان امروز، آگاه تر از نسل ما هستند.
    بدون تردید همین طور است. همان طور که نسل شما نسبت به کودکان پیش از خود آگاه تر بود ولی لزوما این آگاهی به معنای سالم تر بودن آنها نیست. مهم این است که این آگاهی و اطلاعات چقدر در خدمت رشد و اعتلای کودکان قرار می گیرد. هر چند این را هم باید بپذیریم که بسیاری از برنامه های ما در حوزه کودک، عقب تر از آگاهی و هوش آنهاست و ما باید برنامه هایی تولید کنیم که متناسب با آگاهی و هوش کودکان امروز باشد.
    
    حالااگر بخواهید برنامه های کودک زمان خودتان را نقد کنید چه اشکالی از آن می گیرید؟
    برنامه های ما هم خالی از اشکال نبود. مثلابرنامه های کودک آن زمان خیلی یک بعدی بود و فرمت ثابت و خنثی داشت. ما به عنوان مجری این طرف دوربین بودیم و بچه ها هم آن طرف در خانه باید می نشستند و حرف های ما را گوش می دادند و فرصت تعامل با بچه ها یا حضور آنها در برنامه وجود نداشت. هر چند خود من سعی می کردم از همین شکل برنامه در جهت ایجاد ارتباط عاطفی با بچه ها استفاده کنم. برنامه های کودک دارای فرم تکراری بود اما امروزه سعی می شود که از فرم های متنوعی در چیدمان برنامه های کودک استفاده شود. هر چند امروزه آنقدر در این فرم گرایی افراط کرده ایم که محتوا و مضمون را فراموش کردیم.
    
    خودتان برنامه کودک می بینید یا هنوز هم کارتون می بینید؟
    زندگی مدرن بتدریج موجب روزمرگی و ملال در انسان می شود و دنیای انیمیشن، فرصت خوبی است تا آدم به رویاها و آرزوهایش پرواز کند. به همین دلیل به کارتون های خوب همچنان علاقه مندم.
    
    کدامشان کارتون های قدیمی یا انیمیشن های جدید؟
    بیشتر به همان کارتون های قدیمی علاقه مندم، ولی کارهای خوبی که امروزه تولید می شود را هم دنبال می کنم. مثلا«شرک» یکی از جذاب ترین و هوشیارانه ترین انیمیشن هایی است که ساخته شده و پیام های فرهنگی و انسانی زیبایی در آن نهفته است. انیمیشن گاهی بهترین قالب هنری برای طرح و بیان مفاهیم انسانی و زیبایی شناختی است و از این منظر برای من جذاب و دوست داشتنی هستند.
    
    خانم خامنه شما برای نسل ما تداعی کننده خاطرات کودکی و نوستالژی نسل گذشته هستید. برای خود شما چه چیزی تداعی کننده دنیای کودکی است؟
    من هنوز هم وقتی پینوکیو یا پری مهربان را می بینم، به یاد دوران کودکی ام می افتم. در میان کارتون ها و برنامه های ایرانی نیز کلاه قرمزی را خیلی دوست دارم. به نظر من کلاه قرمزی فقط برای کودکان نیست و با مخاطب عام ارتباط برقرار می کند. به طور کلی تمام کارتون ها و برنامه هایی که پیام انسانی مشترک داشته مثل رابین هود یا همه شخصیت های کارتونی که می توانستی با آن همذات پنداری کنی مثل لوسیمی و مهاجران برای من جذاب بود. ضمن این که بسیاری از کارتون های آن زمان برگرفته از شاهکارهای ادبی جهان بود. مثلاشازده کوچولو، بینوایان و امثالهم نمونه هایی از این کارتون ها بودند که در همه زمان ها دارای جذابیت و زیبایی هستند.
    
    شما چه پیشنهادی دارید برای این که برنامه های کودک جذاب تر شود؟
    اتفاقا من طرحی به شبکه دوم دادم که امیدوارم عملی شود. به این صورت که از خود بچه ها دعوت شود تا در تولید برنامه های کودک مشارکت داشته باشند و مثلانظر آنها درباره این که چه برنامه هایی تولید شود مورد توجه قرار بگیرد.
    به نظر من برنامه های کودک باید با نظر کودکان برای کودکان تهیه و تولید شود، در این صورت قطعا مخاطبان این برنامه ها نیز بیشتر خواهند شد. این همان احترام گذاشتن به مخاطب و نظر اوست. خود من در خیابان، اتوبوس، مهمانی ها و... که می روم با دیگران درباره برنامه های خودم صحبت می کنم و کلی ایده می گیرم و مطمئنم که استفاده از همین ایده ها و نظرات در جذب مخاطب موثر است.
    گفتید که به طور اتفاقی وارد این حرفه شدید، لطفا کمی جزیی تر توضیح دهید.
    من دوره دبیرستان بودم که از تلویزیون برای انتخاب مجری به مدرسه ما آمدند. یادم می آید آقایی به نام هاشم محمد زاده مسوول این کار بودند که خیلی دلم می خواهد الان بدانم چه کار می کنند. مادرم به من گفت تو چرا کنجکاوی نمی کنی که برای چه کاری به مدرسه شما آمدند. این حرف مادرم باعث شد فردا من سراغ آقای محمدزاده بروم که ایشان گفتند برای انتخاب مجری آمدیم که تمام شد. من گفتم پس ما رفتیم. چند دقیقه بعد ایشان گفت بیا چند کلمه صحبت کن، ببینم چطوره. من هم چند کلمه حرف زدم که همان باعث شد انتخاب شوم.
    بعد از اجرای اولین برنامه، من خداحافظی کردم که بروم که گفتند خداحافظ چیه. این اولین کارت بود و باید ادامه دهی.
    
    از چه سالی شروع به کار کردید؟
    من از سال 58 شروع به کار کردم منتها در سوابق من از سال 65 محاسبه شده است. آخرین برنامه ای هم که اجرا کردم سال 73 بود در برنامه «جام فیروزه» شبکه چهار.
    
    شما خودتان کدامیک از کارتون های زمان کودکی ما را دوست داشتید؟
    مهاجران. بویژه لوسیمی که مثل خود من به حیوانات علاقه داشت. همچنین من خیلی به سفر کردن علاقه مندم و از این بابت هم، کارتون مهاجران را دوست داشتم به همین خاطر به سفر دور دنیای ژول ورن هم علاقه دارم.
    
    الان دوست ندارید یک بار دیگر مجری برنامه کودک شوید؟
    من هر چیز که در ارتباط با کودکان باشد را دوست دارم، ولی در حال حاضر با توجه به تجربیات گذشته و سن و سالی که دارم، بیشتر تمایل دارم به پدر و مادرها کمک کنم تا فرزندان سالم تر و بهتری تربیت کنند و به شکل موثرتری در خدمت کودکان باشم. من وقتی به میهمانی هم می روم، بیشترین وقت خود را با بچه ها سپری می کنم. با این حال کماکان به اجرای برنامه برای کودکان علاقه دارم.